Dit is een foto van de deur naar mijn werkplaats. Het plaatje is een eerbetoon. Nee, niet aan mezelf. Wel aan lieve vrienden, een lieve cultuur en eigenlijk, nu ik zo aan het schrijven ben, ook aan geborgenheid.
Laat het me je uitleggen:
Voor de niet Brabanders onder ons: als er in Brabant, door de rasechte Brabanders dan hè, over je wordt gesproken door familie of naasten dan hebben ze het vaak over ‘ons of onze’. Dus ‘onze John, of onze Piet, of ons Marietje’.
Ik vind dit ‘ons en onze; zo mooi, en het klinkt zo liefdevol. Het geeft een gevoel van verbinding en dat je ergens bij hoort. Ons, wij, allemaal, met zijn allen. Tussen ons en de onzen. Geborgen dus.
In de tijd dat ik middenin de werkplaatsverbouwing zat en ik het écht ff niet meer overzag (lees: ugly crying) was er hulp. Twee lieve vrienden Harold en Carlos. In een middag tijd trokken zij de hele voorpui op. Dit zorgde ervoor dat alles waterdicht was en ik weer verder kon. Hoewel we geen familie zijn, heeft Harold het altijd over ‘ons Lia’. Zo fijn. En de woorden ‘ons Lia’ vielen deze voor mij memorabele middag ook vele malen.
Dus ja, ik vond het een mooi eerbetoon aan onze vriendschap, aan Brabant en aan geborgenheid met een zachte G om dit plaatje op de deur van de werkplaats te hangen.